Recenzja: Czas Żniw

Na pewno każdy z Was miał taką sytuację, kiedy czytając książkę, która budzi powszechny entuzjazm, zadawaliście sobie pytanie, czy na pewno czytacie to samo i powtarzaliście za gombrowiczowskim Gałkiewiczem: “Jak to mnie zachwyca, kiedy mnie nie zachwyca?” - w moim przypadku taką książką był uwielbiany przez większość czytelników “Czas Żniw” Samanthy Shannon.

Tytuł: Czas Żniw

Autor: Samantha Shannon

Wydawnictwo: SQN

Data wydania: 6 listopada 2013

Ilość stron: 520

Ocena: 3/10

Autorka przenosi nas do roku 2059, do świata, który tylko w niewielkim stopniu przypomina nasz. Wśród zwykłych ludzi żyją jasnowidze, czyli osoby, które potrafią porozumiewać się z zaświatami - muszą jednak ukrywać swoje dary, ponieważ przez rząd i współmieszkańców uznawani są za odmieńców, zasługujących na śmierć przez sam fakt swojego istnienia. Kwitnie więc kryminalne podziemie, którego członkiem jest 19-letnia Paige Mahoney, obdarzona rzadko spotykanym darem. Pewnego dnia jednak popełnia błąd, który kosztuje ją utratę prowizorycznej wolności - zostaje przeniesiona do karnej kolonii w Oksfordzie, władanej przez tajemniczą i potężną rasę Refaitów. Paige trafia pod opiekę Naczelnika, wysoko postawionego Refaity, nie godzi się jednak na los niewolnicy. Czy zdoła uciec swoim oprawcom i powrócić do dawnego życia? To, komu zaufa, stanie się kwestią życia i śmierci.

Żeby nie pisać tylko źle, to chylę czoło przed wyobraźnią pani Shannon, która stworzyła naprawdę rozbudowany i dopracowany w najdrobniejszych szczegółach świat. Problem w tym, że jak dla mnie tych szczegółów było zwyczajnie za dużo. Pierwsza połowa książki to informacje, informacje i jeszcze raz informacje. Poznajemy mnóstwo nowych nazw, miejsc, postaci i ciężko się w tym wszystkim połapać - już samo przeczytanie kategorii jasnowidzów, zamieszczonych na początku książki, przyprawia o zawrót głowy. Rozbudowany świat przedstawiony jest więc dla mnie zarazem plusem, jak i minusem tej powieści. Co jeszcze nie przypadło mi do gustu?

Bohaterowie: Nikt, absolutnie nikt z bohaterów nie wzbudził we mnie cienia sympatii (może tylko trochę Nick), a już najmniej nasza cudowna, jedyna i niepowtarzalna główna bohaterka - Paige. Jest dumna, uparta, lekkomyślna, nie myśli o konsekwencjach swoich działań, co czyni ją jedną z najbardziej irytujących postaci książkowych, z jakimi miałam okazję się zetknąć. Naczelnik irytował mnie trochę mniej, ale i tak nie mogę powiedzieć, żebym się do niego przywiązała.

Przemoc: Wiem, że wielu osobom brutalność w książkach ani trochę nie przeszkadza, a czasem wręcz zachęca, ale to chyba jednak nie moja para kaloszy, przynajmniej nie w książkach młodzieżowych. Na mój gust za dużo trupów, walk, bijatyk i okrucieństwa.

Tempo akcji: Teoretycznie przez całą książkę coś się dzieje, a mimo to akcja ciągnie się jak flaki z olejem. Aż do końcówki, gdzie dzieje się aż za dużo i panuje totalny chaos. Już dawno żadnej książki nie czytało mi się aż tak wolno i tak bardzo nie marzyłam, żeby ją już skończyć.

Romans: Co to w ogóle było? Nic, nic, nic i nagle bach - romans! Nie lubię motywu ofiary zakochującej się w prześladowcy, więc ani trochę nie spodobał mi się ten wątek w “Czasie Żniw”. Niby mówi się, że od nienawiści do miłości jest tylko jeden krok, ale w przypadku Paige ten kroczek był bardzo malutki i zrobiła go błyskawicznie, jakby ktoś jej pstryknął w przełącznik w głowie.

Wyglądąło to mniej więcej tak:

Bardzo żałuję, że ta powieść mi się nie spodobała, bo wiele osób, których opinię cenię, wręcz szaleje na jej punkcie. Niestety kompletnie nie trafiła w mój gust czytelniczy i moją przygodę z tą serią zakończę na pierwszym tomie.

Oczekiwania:

Rzeczywistość: